Vinteren var komen til det vesle landet ved bekken. Alt var is og snø, og ingenting sa lenger plopp. Men så tok Oktava til å drøyma om ein kjærast. Bollefisen tok til å klø i nasa. Dustefjerten gjekk til Kavringreven. Og den vesle andungen gjekk heilt aleine langt, langt inn i skogen til berghøna for å finne ut kva han skulle bli til slutt. Då brast det brått i vinterens mage, og ein klar blå himmelflekk kom til syne. Innlesar: forfattaren.
